Carpetwrong

Afgelopen weekend dacht ik: even snel een rolletje vinyl vloertje halen voor in m’n camperbusje. Je hoort het al aan de verkleinwoorden — ‘even snel’ werd een ijskoude, gure, grijze kermis.

Vrijdag bestel ik online de vloer waar ik eindeloos over getwijfeld had. Terracotta? Sierra hutsefluts? Scandinavisch grijs, betonlook, eiken nep? Ja, toch die.

Met de bevestigingsmail op zak loop ik zaterdag vol goede moed de Carpetright binnen. Vloeren, vloeren, vloeren en nog eens vloeren. Toch nog even checken of ik de juiste heb gekozen. Ja, oké. Doe nou maar gewoon.

Bij de servicebalie staat een vriendelijk kijkende jongen.
“Hallo, goedemorgen eh middag, ik kom m’n vloertje ophalen.”
Hij verontschuldigt zich al voordat ik uitgesproken ben.
“Werk hier net,” zegt hij. “Heeft u de afhaalmail ontvangen?”
Hij tikt driftig in een systeem dat uit 1983 lijkt te komen: zwart-wit, blokkerig, geen muis, veel piepjes.
“Alles duurt drie weken.”
“Drie weken?!”
Ik dacht dat het er de volgende dag wel zou zijn..

Een ervaren collega schuift erbij: warme blik, veel sieraden. Ze kijkt even op het scherm en zegt met een zucht die vriendelijk en tegelijkertijd vermoeid klinkt:
“Personeelstekort. Wilt u annuleren?”
“Graag. Ik heb het namelijk... morgen nodig.”
“Dan wordt u gebeld voor uw rekeningnummer. Komt goed.”
En hop, ze is alweer terug bij haar andere klant. Snel en soepel, zoals alles hier waarschijnlijk ooit liep.

Ik kijk nog wat rond. De rekken zijn leeg. Best ongezellig eigenlijk. Tl-licht op kale betonrollen.
Ik probeer nog vier andere winkels in dit pretpark - ook wel bekend als Woonboulevard Europaplein.
Zelfde verhaal, zelfde lege blikken als ik vraag naar vloertjes op voorraad.

En ineens snap ik het. De stress van vrienden met interieur projecten.
Verf in de kleur mango in de zon #35526? Paar weekies.
Een bank? Zes maanden
Visgraat? Drie kwart jaar en een meditatie cursus.
Hoe doen ze dat bij Kopen zonder kijken, joh?

Maandag word ik gelijk gebeld.
“Hoi, met Henk van Carpetright. We zouden even bellen.”
Ik geef m’n rekeningnummer. We kletsen wat.
“Ach, een millennial,” zegt hij lachend als ik vertel dat ik dacht het even snel te regelen.
“Onze systemen zijn wat verouderd, dus het duurt even voor het geld weer op je rekening staat. Maar het komt eraan.”

Het is bevrijdingsdag.
“Ben jij niet vrij vandaag, Henk?”
“Mevrouw, wat denkt u zelf? Wij hebben de vrijheid om te werken. Fijne dag!”
En dat snap ik wel.
Met levertijden van drie weken voor een 2,5 meter rolletje vinyl.