Mancave

“Zo, even hydrateren?" Een man staat met een tuinslang in een plantenbak op de Lindengracht en reageert vrolijk: “Ja hoor, net zoals het baasje, maar die doet het met een flesje wijn om vijf uur 's middags.”

Het is ongewoon warm in Amsterdam en ik ben onderweg naar de kroeg waar ik mij ga voordoen als schrijver. Ik schrijf namelijk een bundel, had ik dat al gezegd? En zoals al vele goeroes vertellen maar vooral mijn schrijfclub mij adviseerde: een schrijver heeft ervaringen nodig. Dus ging ik op pad. 

Ik kijk langs de man heen een openstaande garagedeur in. Een hoge, donkere ruimte met een Mini Cooper in het midden. Zonder alle details in me op te nemen, vraag ik aan de man met de waterslang: wat heb je voor bijzondere ruimte hier? Hij vertelt me dat hij al zestig jaar een loodgietersbedrijf heeft, samen met z’n vrouw en wijst trots naar een grote messing naamplaat naast de deur: Ik en Linda. Hier in de Jordaan. Ger is 84.

“Nou, zonder veren in je reet te steken... dat had ik je niet gegeven.” Achteraf had ik het rekensommetje misschien kunnen maken maar mijn blik en aandacht werden te veel richting de foto's op de muur getrokken.

“Je mag wel even kijken hoor", zegt Ger. “In m’n mancave”.

Alleen de hoeveelheid blonde vrouwen en een verdwaalde Toolstation-verpakking verraadt dat het een mancave is. Verder is alles bijna dwangmatig geordend en netjes. “Ja schat, ik ben zo autistisch als wat.” Ik gluur naar de andere muur, die volgehangen is met petjes, op kleur gesorteerd en kaarsrecht naast elkaar. “Zelfs als ik in de kroeg zit en bierviltjes liggen niet goed – nee hoor, dat ken niet."

“En is dat je vrouw?” “Ja, dat is Linda." Ondertussen hoor ik de waterslang nog gaan; die heeft Ger in de plantenbak gestopt toen hij met me meeliep de garage in. Nou, zoals het water inmiddels onder uit de bak gutst, loopt Ger over van zijn grote liefde Linda. “Ze was 19 en ik 23 toen ik zei: we gaan trouwen.”

Linda moest er niks van weten. “Echte Jordanees hè?” Hoezo wij gaan trouwen, was haar antwoord. Ger blijft vertellen over Linda en ik begin langzaam alle blonde vrouwen op de muur in de mancave te herkennen. Linda, Linda met kort haar, Linda met jurk, Linda op de cover van de LINDA, Linda op de badrand, Linda lachend, Linda huilend.

“Ze is net 80 geworden en ze ziet er nog steeds zo uit. Dat is toch fantastisch? Elke ochtend als ik naast haar wakker word. Nou jonge.. Vroeger leek ze als twee druppels water op Brigitte Bardot. Kijk, zie je die poster?”

Ik kijk, en het zal een generatieverschil zijn, want ik zie alleen dat de blonde vrouwen op elkaar lijken maar ik herken er geen een. Oh toch wel – dat is Marilyn Monroe. Gelukkig is Ger al begonnen met opnoemen: Blondie, Brigitte, Marilyn, en nog vier andere namen die ik alweer vergeten ben. “En dat daar in het midden is Lin. Vin je ze niet lijken?

“Toen we trouwden kregen we hier een woning van 35 vierkante meter. Wist je dat er verschil zat tussen raam- en achterwoningen? Je betaalde 30 gulden aan de voorkant en 25 gulden voor de achterkant. We hadden een halve woning, zeiden we altijd. Da’s nu wel anders.”

Om de plantenbak heen is inmiddels een zwembad ontstaan.
“Nou schat, alleen maar leuk. Als de deur open is, kom gezellig buurten.”
”Joe, bedankt Ger.”

Ik loop drie deuren verder, plof neer op het terras en schrijf.