Wie poetst je loopband
Sinds een paar maanden zit ik bij een schrijfcluppie. Opgericht door de Brutale Kraai. Na het volgen van zijn workshop ‘Iedereen is saai’ dacht ik: jij niet. Dus nu zit ik elke vrijdagochtend in een Zoom met vijf anderen. We checken in, delen ons innerlijk moeras en schrijven. Iedereen is anders. En vrouw, want mannen coachen zichzelf kennelijk liever de afgrond in.
De een schrijft geile verhalen, de ander maakt een geschiedenis-podcast. Er zit een trendwatcher bij. Iemand praat over pillen en apothekers. Het inspireert. Zo had Sindy een briljant idee over online meningen als de nieuwe aflaat. Je post iets – hup, schuldgevoel weg, moreel vinkje gezet – en je kunt weer door terwijl de wereld in de fik staat. Het echte ‘doen’ raakt wat zoek.
Nou mag jij raden wie de trendwatcher is, want diezelfde dag vliegt er een hip sportconcept van de loopband af en een oneindige stroom aan online meningen recht m’n tijdlijn op.
Een Amsterdamse sportclub wordt vakkundig uitgekleed in een journalistiek stuk dat leest als een misdaadroman. WhatsApp-gesprekken, slapen in trapkasten, medewerkers onder valse beloftes uit Indonesië en de Filipijnen. Er wordt gesproken over uitbuiting van de schoonmakers die deze glanzende tempel draaiende houden.
Saints & Stars: het weinig heilige speeltje van een 31-jarige ondernemer met een voorliefde voor alles waar hip Amsterdam harder van gaat rennen — donkere ruimtes, harde muziek, inspiring quotes én influencersterren.
Dat is dus wat ik rete-interessant vind. Hoe gaat een onderneming die volledig drijft op influencers, lees: betaalde meningen, hiermee om? Alles gebouwd op zichtbaarheid. En dan ineens: keihard zichtbaar in je afgetrainde, blote kont.
Ik zie het ook. Mijn algoritme zit normaal vol vrouwen met okselhaar, feministische schrijvers, heksen, vanlifers, alternatieve gezondheid en hysterisch veel dierenfilmpjes. Maar zelfs daar dringt Saints & Stars nu doorheen. Influencers van alle kanten voelen nu de druk: neem een standpunt in. Zeg iets. Heb een mening. Laat zien dat je géén groene snotpegel aan je morele neus hebt hangen.
En eerlijk? Ik geniet ervan. Niet van de ellende – maar van de verschuiving. Dat sociale controle ook iets moois kan zijn. Tegelijkertijd zie ik hoe snel ook dit morele moment wordt omgezet in content. Meningen als detoxsapjes. Licht verteerbaar, snel weer door.
Maar lieve mensies, dit gaat over meer dan een mening. Dit gaat niet over branding. Dit gaat over mensen. Dit is geen PR-fail. Dit is moderne mensenhandel.
En het gebeurt midden in Amsterdam, in een gym met marmeren douches en de quote: “Train insane or remain the same.”
Van alle kanten zie je nu verontwaardigde mensen hun abonnement opzeggen. En ik begrijp helemaal dat we graag ‘aan de goede kant van de geschiedenis staan’. Boycotten voelt goed. Iets niet meer liken geeft een soort voldoening. Maar daarmee verandert er bitter weinig.
En laten we eerlijk zijn: hip Amsterdam komt hier wel weer bovenop. Saints & Stars is misschien even besmet, maar de havermelkelite vindt gewoon een nieuw clubhuis met designtegels en zuurstoftherapie. Misschien krijgt Bregman er wat ambitie-cirkels bij. Maar meer dan een beetje morele ruis in de feed, een verbrande hoodie in de kledingcontainer zal het niet zijn.
Misschien is de vraag niet: “Wat cancelen we?” maar: “Wat bouwen we op?” Wat als we ons, voor we een mening hebben over arbeidsmigranten, eerst afvragen hoe ons gemak gedragen wordt — en door wie onze loopband wordt gepoetst?
P.S. Zo. Mening klaar. Filtertje d’r op, moreel fris – en weer door.
P.P.S. Er loopt inmiddels een crowdfunding voor de Filipijnse en Indonesische schoonmakers die door luxesportschool Saints & Stars zijn uitgebuit.